Счастье и гордость Марии Винниковой из Докшицкого района

Напярэдадні Міжнароднага жаночага дня ў жыцці галоўнага бухгалтара ўпраўлення па сельскай гаспадарцы і харчаванні райвыканкама Марыі Віннікавай адбылася нечаканая прыемная падзея, якая ўзрушыла жанчыну да глыбіні душы: прадстаўнікі ўпраўлення ўнутраных спраў Мінскага аблвыканкама прыехалі павіншаваць яе са святам і ўручыць пісьмо-падзяку за выхаванне сыноў, капітанаў міліцыі Анатоля і Дзмітрыя Віннікавых. Прызнаюся, вельмі крануў здымак, зроблены падчас урачыстасці: застылыя слязінкі ў прыгожых, бяздонна глыбокіх вачах Марыі Анатольеўны. Неяк адразу ўспомнілася такое ж фота алімпійскай чэмпіёнкі па фігурным катанні Ірыны Радніной, якое абляцела ўвесь свет. Толькі там эмоцыі выклікаў трыумф перамогі, а ў нашым выпадку гэта слёзы мацярынскага шчасця.

Пра што могуць гаварыць, сабраўшыся разам, дзве жанчыны, за плячыма якіх немалы пройдзены шлях, дастаткова філасофскі погляд на жыццё, як выявілася, аднолькавае разуменне галоўных чалавечых каштоўнасцей і незагойны боль ад страт? Вядома ж, пра жаночае.

– Марыя Анатольеўна, існуе меркаванне, што быць цалкам рэалізаванай у розных, так бы мовіць, сферах для жанчыны немагчыма. Калі моцна засяроджваешся на справе, недадаеш любові мужу і дзецям. Калі спраўляешся і там, і там, не застаецца часу на сябе, свае інтарэсы, патрэбы, захапленні. А яшчэ ж шмат сіл паглынаюць бытавыя клопаты. Згодны з гэтым?

– Не магу выказацца за ўсіх жанчын: лёсы, характары, светаўспрыманне, актыўнасць – яны ж індывідуальныя. Толькі мне здаецца, і Амерыкі тут не адкрыю, што жанчына можа паспяваць усюды, ні ў чым не быць абдзеленай, ніколькі не абдзяляць любоўю родных і адчуваць, што жыве напоўніцу, а не круціцца вавёркай у бясконцым коле дзён тады, калі мае надзейны тыл, не проста моцнае мужчынскае плячо – родную душу, з якой зрастаецца сваёй. Мой дарагі Валодзя, мой адзіны і каханы муж, быў для мяне маяком, які дапамагаў вытрымаць любыя жыццёвыя буры. Калі яго не стала, на змену прыйшлі тры нашы дарослыя сыны, наша агульнае шчасце, нашы гонар і радасць. Толя і Дзіма, як ужо вядома, у міліцыі, маюць не па адным дыпломе аб вышэйшай адукацыі. Старэйшы, Ягор, узначальвае адно з буйнейшых сельгаспрадпрыемстваў на Лепельшчыне. Я бабуля трох унукаў – Арцёма, Вані і Лёшкі, набыла дачушак у асобах нявестак. Дзякую за ўсіх Богу, малюся за іх. Яны маё святло, мой якар, мая апора. Жыву імі і, дзякуючы сваёй і іх любові, акумулюю ў сабе сілы і жаданне працаваць, пазнаваць новае, знаходзіць радасць у кожным дні.

– Давайце крыху раскажам чытачам пра Ваш працоўны шлях.

– Ён у мяне настолькі просты, што я нават не ведаю, чым тут можна іх зацікавіць, – губляецца суразмоўца. – Нарадзілася і вырасла я ў вёсачцы Скураты, у звычайнай сям’і сельскіх працаўнікоў. Мама і тата дужа марылі, каб мы, тры іх дачушкі, атрымалі адукацыю, і я ўжо пасля заканчэння 8-га класа вылецела ў свет – паступіла ў Навапольскі сельскагаспадарчы тэхнікум на бухгалтара. Сказаць, што рвалася менавіта ў гэту прафесію, не бяруся. Ну ці магла тады разумець, чаго канкрэтна хоча, пятнаццацігадовая дзяўчынка? Але зараз, праз дзясяткі гадоў, хачу зазначыць, што ніколі ў душы не забалела: не тым займаюся. Ніколі работа не была для мяне пакутай, цяжкім грузам. Мусіць, гэта і ёсць тады маё месца? Прынамсі, думак кшталту “а вось каб я пайшла ў медыцынскі…” таксама ніколі не ўзнікала.

Пачынала я ў родным калгасе “Іскра” ў 1986 годзе бухгалтарам. Гады ішлі, набралася вопыту, адшліфавала неабходныя веды – стала бухгалтарам галоўным. І шчасліва працавала на гэтай пасадзе і тады, калі гаспадарка стала называцца СПК “Прудніцкі”, і тады, калі яна аб’ядналася з Бераснёўкай. І вось наступіў 2018 год. Сельгаспрадпрыемства наша прызналі банкрутам, а мяне накіравалі працаваць намеснікам дырэктара ў ААТ “Бягомльскае”. А адтуль у маі 2020-га патрапіла на сённяшнюю пасаду ва ўпраўленне па сельскай гаспадарцы і харчаванні. Вельмі хочацца спадзявацца, што прыйшлася да месца, што апраўдваю аказаны давер.

– Кар’ерны рост для Вас важны?

– Не. Важна іншае: ацэнка маёй працы кіраўніцтвам, калегамі, падначаленымі – усімі, з кім зводзіць лёс. Важна яшчэ, як мяне ўспрымаюць не толькі як спецыяліста, але і як чалавека. Маеш значныя хібы ці ў адным, ці ў другім – лічы, не самарэалізаваўся, і памяці пасля сябе добрай не чакай. Гэта вельмі складана, але да гэтага абавязкова трэба імкнуцца.

– Як Вы разумееце выраз “моцная жанчына”? У чым яе моц? Ды і ці ёсць яны ўвогуле, моцныя?

– Ох, вельмі складанае пытанне. Ну хто з нас, паклаўшы руку на сэрца, хоча быць моцнай? Напэўна, кожная жадае быць проста шчаслівай. А якія выпрабаванні пашле табе Неба і як ты будзеш іх пераадольваць – гэта ўжо асобная тэма. У чым моц жанчыны? У тым, што яна можа дазволіць сабе, калі ніхто не бачыць, стаць слабай – змучанай маральна і фізічна, спустошанай, кажучы вобразна, са зламанымі крыламі або нават перабітым хрыбтом… Але прыходзіць раніца – і яна выходзіць у свет лёгкай паходкай, у туфельках на абцасах, з укладзенымі валасамі і падфарбаванымі вейкамі. Усмешлівая, энергічная, упэўненая ў сабе. І нікому ў галаву не прыходзіць, што ўсяго некалькі гадзін таму яна білася ў роспачы і адчаі на мокрай ад слёз падушцы. Гэта можна аналогію з дрэвамі правесці. Бура. Моцны, здаецца, непахісны дуб – хрась! – і зламаны, тоненькую ж гнуткую асінку прыгінае парывам ветру аж да зямлі. А пацішэе вецер, глядзіш – яна і паднялася. Толькі ўсё адно такога кампліменту ў свой адрас чуць не хацелася б: быць моцнай вымушаюць абставіны, а не ўласнае жаданне.

– За што Вы асабліва ўдзячны сваім бацькам, калі не адзначаць тыповае: за любоў, клопат, падтрымку?

– За іх веру ў мяне, мае здольнасці. За тое, што рана прывучылі да самастойнасці – гэта ў жыцці ох як спатрэбілася. За тое, што сумленнасці, прыстойнасці, павазе да старэйшых, працавітасці вучылі не настаўленнямі, а ўласным прыкладам.

– Калі б была магчымасць “перапісаць” жыццё, што ў ім памянялі б, адкарэктавалі?

– Думаю, што нічога. У мяне былі шчаслівае дзяцінства, цудоўныя бацькі, каханы муж, у мяне ёсць мае дзеці, унукі, сёстры, пляменнікі, сябры – я іх вельмі люблю. Я працую з задавальненнем і знаходжу чым заняць сябе ў вольны час. Хіба для чалавека гэтага мала? Прачытала дзесьці, што ўспаміны пра шчасце – гэта ўжо не шчасце, а ўспаміны пра боль – усё яшчэ боль. Не магу цалкам згадзіцца: успаміны пра шчасце таксама грэюць, а перажыты боль дзесьці робіць цябе чысцейшым, мудрэйшым, больш чалавечным і спагадлівым да болю чужога. Таму, магчыма, і ёсць правільнасць у тым, што наша жыццё не мае чарнавых і чыставых варыянтаў.

– Якія маленькія радасці ў Марыі Анатольеўны?

– А можна адразу пра вялікія? Гэта калі прыязджаюць дзеці з сем’ямі. А наведваюцца яны часта. Дом ходзіць ходырам, і гэта цудоўна! А маленькія… Іх безліч. Расцвіла на падаконніку архідэя – радасць. Снегірок прыляцеў на рабіну за акном. Сяброўка ў госці прыйшла. На рабоце дзень склаўся як найлепш. Купіла нічога такую сукенку. Унучак сказаў першае слова. Тут галоўнае – гэтыя радасці заўважаць і цаніць. Мне здаецца, я ўмею.

– А чым любіце займацца ў вольны час?

– Домам. Кветкамі. Пачытаць штосьці харошае ці паглядзець добры фільм. Калі чакаюцца госці, з ахвотай гатую штосьці смачненькае, пяку торт ці пірог, чаго для сябе ніколі не раблю – на пліту можна смела паставіць вазу з кветкамі (смяецца). Падарожнічаць люблю, вывучаць гісторыю і культуру сваёй краіны і іншых.

– Калі б вынайшлі машыну часу, куды б з яе дапамогай – у якую краіну, у які час – Вы хацелі б патрапіць?

– У сваё мінулае, калі яшчэ былі жывыя ўсе, каго я моцна люблю.

Алена НЕСЦЯРОНАК.
Фота Аляксандра ВАРАНКОВІЧА і з асабістага архіва.