День воздушно-десантных войск для докшичанина Олега Мацкевича не просто дата на календаре
2 жніўня – Дзень дэсантнікаў і сіл спецыяльных аперацый
Дзень паветрана-дэсантных войск для дакшычаніна Алега Мацкевіча не проста дата на календары, а сапраўднае свята. У гэтым годзе ён звольніўся ў запас пасля паўтарагадовай службы ў 103-й асобнай гвардзейскай паветрана-дэсантнай брыгадзе.
Пасля заканчэння школы Алег паспеў атрымаць прафесію вадзіцеля, якая спатрэбілася яму і на службе ў арміі. Тут яму давялося быць кіроўцам КамАЗа, Урала, ГАЗа, ЗІЛа, УАЗа. Суразмоўца ўпэўнены ў тым, што сапраўдны мужчына павінен аддаць свой доўг Радзіме. Яшчэ дапрызыўніком думаў стаць пагранічнікам або дэсантнікам. Першая група годнасці здароўя дазволіла мары спраўдзіцца, і юнак трапіў у элітнае войска “крылатай пяхоты”.
– Служба ў арміі – адзін з самых важных перыядаў у жыцці мужчын, – гаворыць Алег. – Нездарма кажуць, што хлопчыкі там становяцца мужчынамі, сапраўднымі абаронцамі сваёй сям’і і Радзімы. Гэта асаблівая школа жыцця з выпрабаваннямі і іспытамі. Як усе ваеннаслужачыя, мы праходзілі фізічную і тактычную падрыхтоўку, бывалі ў нарадах і каравулах. Асабіста для мяне самым складаным стала прывыканне да строгага распарадку дня. А вось скокнуць з парашутам вельмі хацелася. Проста немагчыма перадаць словамі ўражанні, калі ты перадужваеш сябе і ступаеш у неба. На жаль, у мяне толькі адзін скачок. Іх колькасць залежыць ад падраздзялення, у якім служыш, і галоўнае – ад надвор’я.
За час службы ў радавога Алега Мацкевіча склаліся моцныя сяброўскія адносіны з саслужыўцамі, сярод якіх – зямляк Віталь Лаўцэвіч з Порплішча.
– Навабранцам скажу, што служба дапамагае праверыць сябе ў няпростых армейскіх умовах, пазнаць самога сябе, – адзначае дэсантнік. – Некаторыя погляды на жыццё змяніліся і ў мяне. Менавіта ў войску адчуў, што многае магу, на многае здольны. Нездарма дэвіз ПДВ: “Ніхто, акрамя нас”. А яшчэ служба ў арміі стала асновай майго далейшага жыцця – збіраюся ўладкавацца вадзіцелем-выратавальнікам у РАНС.
Яўгенія МАЛЕВІЧ.
Фота з архіва А. Мацкевіча.
