Докшичанин Глеб Дубко удостоен права носить краповый берет

Падчас атрымання крапавага берэта прывітальнае слова трымаў і Глеб Дубко.

Падчас атрымання крапавага берэта прывітальнае слова трымаў і Глеб Дубко.

Здаецца, зусім нядаўна дакшычанін Глеб Дубко атрымліваў з рук ваеннага камісара раёна Віталя Леснічэнкі армейскую павестку. І вось за плячыма прыгожага статнага юнака год службы ў элітных войсках, і ўжо атрыманы адзін з самых асаблівых знакаў адрознення спецназу – крапавы берэт.

– Заслужыць права нашэння крапавага берэта – справа не з лёгкіх, – гаворыць Віталь Леснічэнка. – Для гэтага трэба прайсці вызначаную сістэму падрыхтоўкі, якая займае некалькі месяцаў. Салдаты, нацэленыя на вынік, трэніравацца пачынаюць загадзя, самастойна. Іх ніхто не прымушае да гэтага. Кожны прымае рашэнне сам. На “нулявым” этапе адсейваюцца тыя, хто не здаў нарматывы і не прайшоў па здароўі. Асноўныя іспыты, якія звычайна праходзяць некалькі дзён, атрымліваецца здаць усяго аднаму кандыдату з дзесяці. Вельмі прыемна, што ў гэтую эліту ўвайшоў наш зямляк.

– Напэўна, самае складанае – гэта прайсці паласу перашкод, – гаворыць Глеб Дубко. – На ёй сабраны элементы, якія выкарыстоўваюць пры падрыхтоўцы спецпадраздзяленні розных краін свету. Падчас спаборніцтва ўмовы максімальна прыбліжаныя да баявых. Нельга расслабіцца ні на хвілінку. Мне пашчасціла прайсці іспыты з першага разу. Увогуле, наконт службы ў арміі ніколі не сумняваўся. Ведаў, што пайду ва ўнутраныя войскі. Пасля заканчэння СШ № 2 г. Докшыцы паступіў у Лепельскі дзяржаўны аграрна-тэхнічны каледж. Скончыў яго з адзнакай. Першым месцам работы быў філіял № 1 РУП ЖКГ “Докшыцы-камунальнік”. А там і павестку ў армію атрымаў. Службу праходзіў у роце ганаровай варты. Забяспечваў правядзенне шэрагу ўрачыстых мерапрыемстваў, у тым ліку з удзелам Кіраўніка дзяржавы нашай любімай Рэспублікі Беларусь. Лічу, што вайсковую службу павінен прайсці кожны паважаючы сябе мужчына. Па-першае, гэта абавязак, па-другое, школа, якая фарміруе сапраўдных мужчын, выхоўвае адказнасць за абарону самых блізкіх людзей – сваёй сям’і.

Яўгенія МАЛЕВІЧ.
Фота з архіва ваенкамата.

Добавить комментарий

Ваш e-mail не будет опубликован. Обязательные поля помечены *