Школа юного журналиста «МедиаКЛАСС» представляет: юнкор Софья Воронович

Светлая іскра чалавечнасці

Аснова сутнасці людзей – чалавечнасць. Гэта па­няцце ўключае ў сябе дабрыню, уменне спачуваць і дапамагаць бліжняму.

У гады Вялікай Айчыннай вайны гэтыя рысы пра­яўляліся (або не праяўляліся) у вышэйшай ступені – нездарма кажуць, што ў складаным становішчы кож­ны паказвае сваё сапраўднае аблічча.

Вайна асацыіруецца з жорсткасцю і бяздушшам. Але было шмат людзей, якія, нават не разумеючы важнасці сваёй справы, дапамагалі краіне перамагчы навалу: партызаны, дзеці, старыя, жанчыны. Захаваць памяць пра герояў, пра іх бескарыслівыя ўчынкі – наш абавязак. Нельга забываць пра тых, хто прынёс мір, аддаўшы за гэта самую вялікую плату – жыццё.

Простыя людзі сутыкаліся з маральнымі дыле­мамі. Напрыклад, падчас акупацыі было забаронена хаваць яўрэяў, бо за гэта немцы маглі забіць усю сям’ю. І вось стаіць выбар: дапамагчы ні ў чым не вінаватаму чалавеку і рызыкнуць сабой або прайсці міма? І многія рызыкавалі. Яны хавалі палонных, дапамагалі салда­там.

У мірны час выжыўшыя былі шчыра ўдзячныя за тое, што іх выратавальнікі не здрадзілі ўласным прын­цыпам і засталіся людзьмі з высокімі маральнымі якасцямі.

Многія беларускія пісьменнікі звярталіся да тэмы чалавека на вайне, да праблемы захавання гістарыч­най памяці. Але больш за ўсё мяне ўразіў твор Івана Навуменкі “Соль”, дзе распавядаецца пра партызан і гандляра, які працаваў у краме ў гады фашысцкай аку­пацыі і, ахвяруючы жыццём, перадаваў соль партыза­нам. Аднак пасля вайны ніхто ўжо не памятаў пра яго шчырую дапамогу. Нездарма мастак слова даў свай­му апавяданню такую назву: соль у беларусаў са ста­ражытных часоў сімвалізуе мудрасць і вечнасць. Соль адрознівала ежу чалавека ад дзікай, жывёльнай, таму заўсёды была адным з універсальных абярэгаў. На маю думку, вобраз-сімвал, абраны пісьменнікам для назвы апавядання, увасабляе людзей, якія прыносяць карысць грамадству дзякуючы маленькім справам з вялікім значэннем.

Чалавечнасць – гэта тое, што дапамагае нам заста­вацца людзьмі ў любых абставінах. Яе наяўнасць да­зваляе памятаць, што нават у цемры вайны іскра чала­вечнасці можа асвятліць шлях чалавеку, які, здаецца, страціў сэнс жыцця.

Соф’я ВАРАНОВІЧ,

вучаніца 11 класа СШ № 1 г. Докшыцы.