Успамін
Уранні дзяўчаты кветкі
З поля неслі дадому,
А хлопцы рыбу вудзілі,
Ім шчасце было ад улову.
Удзень мы гулялі ля школы
У “класікі”, “хованкі”, “жмуркі”.
Звалі бацькі дадому:
“Ніякага з вамі ратунку”.
А ўвечары з поля гуртам
Каровак гналі да хлева,
І зноўку гулялі ля школы:
Дзяцінства не ведае стомы.
Без клопатаў і абавязкаў
Маленства збегла ад нас,
Жыццё было песняй і казкай,
Пра гэта згадаеш не раз.
Калейдаскоп маіх жаданняў
Калейдаскоп маіх жаданняў,
Як чарада чароўных мар,
Маё жыццё – апавяданне,
А небасхіл з дажджлівых хмар.
То гром з маланкаю жахлівай,
То сонца ў вышыні нябёс,
Кручу-вярчу жыццё цярпліва,
Пытанняў воз, – такі мой лёс.
***
Адзінокае дрэўца стаіць:
Верхавіны схіліла
пад цяжарам гадоў.
– Сонейка, дай жа ажыць,
Пашлі ты хутчэй
на зямлю прамянёў,
Ласкавых, цёплых, лагодных,
Няхай косы расчэшуць яму,
Іх зблытаў вятрыска-зласлівец,
Не трэба ў жыцці быць аднаму.
***
Калейдаскоп маіх жаданняў
Як чарада чароўных мар,
І ўсё жыццё – апавяданне,
А небасхіл з дажджлівых хмар.
То гром з маланкаю жахлівай,
То сонца ў вышыні нябёс.
Кручу-вярчу жыццё, бы грыву,
Тамі мой лёс, такі вось лёс.
Ізноў сюжэтаў мільгаценне:
Сягоння – радасць,
заўтра – зноў туга,
Калі ўжо прыйдзе
ўзаемаразуменне?
…І ты адзін, і я адна.
***
Я падала с обрыва —
руку протянул,
Хотела утонуть —
в душе огонь угас.
Боялась верить —
ты не обманул.
Любовь? Не может быть,
всё это не о нас.
Бежал ты тихо-тихо
по волнам,
О рифы разбивался, и не раз.
Плывёшь теперь к другим
ты берегам,
Предательство?
Не может быть, ведь это
не про нас.
Плутали в лабиринтах душ
и фраз,
Роняя слёзы
из печальных глаз,
Спаситель с нитью
путеводной в этот раз
Явился к нам и спас.
Построил мост к душе моей,
Моя рука в руке твоей.
Чарует откровеньем
робкий сказ:
Господь — любовь,
и это, люди, всё для нас.
***
Подари мне немного тепла,
Чтобы сердце моё оттаяло.
Подари мне столько тепла,
Чтобы опять расцвела, не увяла я.
Подари мне нежность свою,
Чтобы я в тебе растворилась.
Подари мне нежность свою,
Чтобы сила во мне проявилась.
***
Осень.
Тучи.
Дожди.
Непогода.
Расписные резиновые сапоги.
Мода.
***
Случайная встреча. Свиданье.
Волнуется кровь. Любовь.
Обида. Скандал. Разговор.
Нет смысла. Упрек и укор.
Измена. Ссора. Прости…
Обратного нет пути.
Развод. Разлука. Тоска и печаль.
Вот такая любовь. Как жаль.
Подари мне ласку свою,
Чтоб душа моя пела, смеялась.
Подари мне ласку свою,
Чтоб всё реже я огорчалась.
Подари мне заботу свою,
Я с тобою в жизни повсюду.
Подари мне заботу свою,
В трудный час я тебя не забуду.
Роздум-зварот да чалавека
Крочыць чалавек па жыцці. Ідзе сваёй дарогай. Яна не заўсёды лёгкая, але ён не здаецца, змагаецца з цяжкасцямі і крочыць наперад. Да сваёй мэты. Яна, як далёкая зорка ў начным небе, прываблівае яго і кліча. І чалавек ідзе.
Усе шляхі розныя, як і людзі. У кожнага з нас ёсць галава, рукі, ногі. Мы падобныя знешне, толькі розныя душой. Ці патрэбна асуджаць чалавека за тое, што ён абраў іншы шлях, не такі, як ты?
Ідзі чалавек, ідзі наперад і не здавайся, нягледзячы ні на якія акалічнасці. Але, ідучы, затрымайся на хвілінку, прыслухайся, можа каму патрэбна твая дапамога. Дапамажы ці ласкавым словам, ці рублём, ці добрай парадай. За адну карысную справу, за гаючае слова – у адказ атрымаеш дзесяць. Жыццё – бумеранг.
Ідзі чалавек. Няхай светлым і радасным будзе твой шлях. Ідзі і не вініся, тваім сябрам гэта не патрэбна, а злонамыснікі ўсё роўна не зразумеюць.
***
Когда пошире раскрываю я глаза,
Получше рассмотреть хочу я мир вокруг.
Но что-то катится из глаз –наверное, слеза,
Неужто всё из-за тебя, мой друг?
Когда пытаюсь я вдохнуть поглубже
Все запахи, парящие в округе,
Мне слышен лишь один,
Он – горечь зацветающей полыни,
Себе я снова задаю вопрос,
Наверно, всё из-за любви невинной?
Когда прислушаться хочу
Я к тишине пьянящей,
Мне режет слух молва,
Молва людей, до одури кричащих.
И чувство новорожденное гибнет,
От слёз и невниманья,
А кроткая душа страдает,
Ей горько от непониманья.