Где тонко –
там и рвётся
Говорят: где тонко – рвётся,
Смысл изреченья чтоб понять,
Сейчас нам только остаётся
Пример из жизни показать.
Гулять на улицу выходим
Без шапки, шарфа, как всегда,
Мороз и вьюга хороводят,
Но нам ведь это – не беда!
Домой вернулись – не до смеха,
Ведь в горле боль,
в груди хрипит.
Вот чем закончилась потеха.
Что же теперь нам предстоит?
В больницу нужно бы поехать,
А снег в обед валит опять.
Колёса ж “лысые” машины
Не удосужились менять.
Может таблетки нам помогут?
Посмотрим, что у нас есть…
И только тут, к стыду, доходит:
Они в аптеке. А не здесь.
Температуру бы измерить.
Достанем градусник скорей!
Да только главное забыли:
Что он, по просьбе, у друзей.
И скорую бы нужно вызвать –
Мобильник разрядился вдруг.
Баланс пустым-то оказался,
Замкнулся поученья круг.
И жалко, тихо голос рвётся,
Не превращается он в крик,
Так вот что значит:
“тонко-рвётся” –
До нас доходит в этот миг.
Виной всему –
наша небрежность
И нежеланье понимать,
Что нужно положить на место
То, что потом мы можем взять.
Телеграмма из сна
Ночь. Мой сон.
В нём телеграмма.
“Доверься мне.”
И подпись: мама.
И вот уже средь
тьмы ночной
Во сне советуюсь с тобой.
А, успокоив меня, мама
Из сна уходит.
Телеграмма…
Я просыпаюсь. Боже мой!
Ведь мамы нет давно живой,
Но мне немного легче стало.
Не зря родная мне прислала
Ту телеграмму.
Ей одной под силу быть
во сне со мной.
Свиданье это мне желанно,
Я чувствую. Спасибо, мама.
Ночь. Темнота.
И телеграмма.
Я не одна. Со мною мама.
Мы в ответе
Мы в ответе за тех,
кого приручаем,
Смысл мудрости этой
не всегда понимаем,
Ведь котята, щенки
вроде мягкой подушки:
Для детишек забава,
для любимой – игрушки.
С ними весело время
всей семьёй мы проводим,
Кормим, поим, ласкаем,
на прогулки выводим.
И они прывыкают,
благодарны за это,
Нам мурлыкают, лают,
носятся следом.
И готовы хозяев защитить,
успокоить,
Иногда рассмешить,
и позлить тоже стоит.
Но они вырастают,
и уже вам нет дела
До питомцев своих,
их кормить надоело.
В этой жизни у нас так вот
часто бывает:
Предаёт человек тех,
кого приручает.
Вот поэтому видим
всё чаще и чаще
Мы бездомных животных,
на улице спящих.
А они всех пугают,
не приходит к нам жалость
Да ведь это же наши.
Это раньше казалось…
А они человека
уже стали бояться,
От обиды и боли
начинают кусаться.
Мы же, так поступая,
свою совесть теряем,
Ведь не только за них —
за себя отвечаем.
Помнік Памяці
3 ліпеня – Дзень вызвалення
Роднай зямлі ад фашыстаў праўлення,
Ад ворага здзекаў над старымі, малымі
Ні ў чым не павіннымі жыхарамі краіны.
Вызваленне народу, што моц аб’яднаўшы,
Даў ворагу зведаць: ён не зломіць, напаўшы,
Не пераможа жаданне адзінае:
Бачыць усю вольнай краіну любімую.
Дзень гэты настаў і застаўся ў памяці
У кожнага з нас, хто і зараз жыве,
Бо большай падзякі, як памяць народная,
Няма на зямлі, гэта ведаюць усе.
Дык захавайце ў сэрцах, галовах,
Гэты ўрок незабыўны для ўсіх,
Каб не дай бог тое не паўтарылася,
Што перажыць давялося зямлі.
Будзьце ж вы, людзі, сабранымі, пільнымі,
Беражыце заўсёды мірныя дні,
3 ліпеня – помнік героям усім,
Што волю і шчасце нам прынеслі.
Родная мова
Родная мова – гэта шум бору.
Родная мова – журчанне крыніц.
Родная мова – спеў птушак вясёлых.
Родная мова – рыпанне масніц.
Родная мова – грымоты ў небе.
Родная мова – плач немаўлят.
Родная мова – шапялявасць дзядулі.
Родная мова – крык варанят.
Родная мова – кукаванне зязюлі.
Родная мова – звон кропель дажджу.
Родная мова – усе гукі жывыя,
Што аздабляюць гаворку маю.
Нас чакаюць!
Якое шчасце! Нас чакаюць!
Гады, гадзіны і вякі
Нам людзі блізкія з табою,
Ці проста, скажам, сваякі.
Якое шчасце! Нас чакаюць!
І дзед з бабуляю, бацькі,
Вітаюць, шчыра абдымаюць,
Слязу сцірае ўзмах рукі.
Якое шчасце! Нас чакаюць!
Навіны ў гутарцы нясуць.
Затым, каб трохі пахваліцца,
Аповед пра сябе вядуць.
Якое шчасце! Нас чакаюць!
І госці ўжо смяюцца ўсе,
Бо вельмі жыва ўяўляюць,
Як дзед наш куранят пасе.
Якое шчасце! Нас чакаюць!
І келіх бацька ўжо падняў,
Каб за здароўе выпіў кожны
Усіх. І прыклад паказаў.
Якое шчасце! Нас чакаюць!
Як запяюць жанчыны ўсе,
І мужыкі ім падпяваюць
Пра кветкі ў роднай старане.
Якое шчасце! Нас чакаюць!
А адпачыўшы, мы змаглі
І хатнія турботы справіць,
Усёй сям’ёй дапамаглі.
Якое шчасце! Нас чакаюць!
Ды ўжо пара нам ад’язджаць,
Спяшаемся сваім мы любым
Удзячнасць нашу перадаць.
Якое шчасце! Нас чакаюць!
І не дай Божа, калі не…
Хто гэта зведаў, хай раскажа,
Як могуць жыць тады ўсе.
Повседневные хлопоты
Повседневные хлопоты
Так всегда утомляют,
Заставляют нас дёргаться,
Меры не знают.
Порой кажется нам,
Что им век не кончаться.
Не успеют уйти,
Как другие стучаться.
Снова бегаем мы,
Снова не успеваем.
А ведь мы из-за них
Своё время теряем.
Не хватает нам дня,
Ни недели, ни месяца,
Чтобы справиться с ними,
Поэтому сердимся.
Всех вокруг и судьбу
Мы опять упрекаем.
Но без них – никуда,
Умом понимаем.
И они заставляют
Нас жить и крутиться.
Каждый день на счету,
А покой только снится.
Но покой – это всё.
Жизнь закончена значит.
Вот поэтому хлопоты
Надо видеть иначе.
Не судить их за всё,
А принять в назиданье.
Ведь без них эта жизнь
Станет всем в наказанье.
Пенсіённая настальгія аб песнях пра каханне і любоў
Песні пра каханне,
Пра моцную любоў
Па радыё спяваюць
І з тэлеэкрана зноў.
Гучаць яны ўсюды:
У хаце, у двары,
У машыне, у самалёце,
Ад іх ну хоць памры.
І нам ужо здаецца,
Што тэм другіх няма,
Як толькі мукі сэрца,
Пачуцці без канца.
Дзядулі і бабулі,
Што маюць 100 гадоў,
Павінны песні слухаць
Пра нейкую любоў.
Каханне, што даруе
Любоў на дзень ці два,
А потым: “Да спаткання!”
З дзіцяткам ці двума.
Выходзяць канкурсанты
Малыя: пяць гадоў,
Пра што яны спяваюць?
Вядома ж пра любоў.
Дарослыя пачуцці
Так непрывычны ім,
Няма ж дзіцячых песен
У нас даўно зусім.
Не супраць мы кахання,
Няхай спяваюць зноў.
Але ж прапалі песні
Пра іншую любоў.
Любоў да блізкіх, родных,
І да сваіх бацькоў,
Да мілае краіны
І да яе сыноў.
Пра родную прыроду,
Пра нашае жыццё,
Якое шмат тэм мае,
Бо доўгае яно.
І нездарма ж да рэтра
Звяртаемся часцей,
Каб хоць калі ўспомніць,
А як было раней.
Падумаць, чаму даўна
Любоў даўжэй жыла,
Дарыла дзетак сем’ям
І годнасць берагла.
Відаць, спявалі шчыра,
А не крычалі ўноў
Пра гэтую без правіл
Сучасную любоў.
І не прасілі ў песнях
Яны ў мужыкоў,
Каб далі дачку, сына,
І ўсё, і будзь здароў.
Любілі не за похаць,
За добрую душу,
За чэснасць і адданасць,
Адзін і аднаму.
Вось і складалі песні
Пра моцную любоў,
Пачуцці каб данеслі
Да нашых дзён ізноў.