Память
Разреши о тебе мне вспомнить,
В ясный день той осени поздней,
Когда ветер рвёт нить
паутины
И рябина теряет гроздья.
К волосам твоим прикоснуться,
И прижаться к плечу, улыбаясь.
Но ты спишь и не можешь
проснуться,
Я хочу разбудить… Не решаюсь.
Шунеўцы
Раз у год прыязджаюць госці
У святочны дўзень Перамогі.
Але іх не сустрэнуць чагосці,
Не пасадзяць за стол з дарогі.
Тармазнуў вішнёвы “Ікарус”,
Выйшлі людзі, здымаюць шапкі,
Жаць і смутак застылі на тварах,
Ціха плача старэнькая бабка.
Многа год спяць усе гаспадыні,
Не смяюцца, гуляючы, дзеці.
Гэта Шунеўка – голас Хатыні,
Жах вайны ва ўсім белым свеце.
Ліхалецце вайны
Разбудзіла бяда на світанку.
Наступалі варожыя часці.
Даспяваць не змагла калыханку
Маці,
Абрываліся нітачкі шчасця,
Яшчэ спала зямля, палеткі,
На траве зіхацелі росы.
А ў эфіры радыст-разведчы к
Перадаў пра план “Барбароса”.
Запылалі заставы, хаты,
Першы бой вядуць на граніцы,
Гінуць, пінуць нашы салдаты.
Б’юцца насмерць, знішчаюць
фрыцаў.
Нават сонца з людзьмі смугкуе.
Апусцілі галовы кветкі
I зязюля ўжо не кукуе,
Не гуляюць у пясочку дзеткі.
II
Гераічна стаяць абаронцы
Крэпасць Брэсцкую не здаюць.
Дні і ночы стральба бясконца.
Нашы воіны ворага б’юць.
Гарнізон не змаўкае, трымае бой.
Не гадзіны, а месяц ужо
Закрывае Радзіму сабой.
Да апошняга боепрыпаса.
Паміраюць байцы ад ран
Больш у флягах няма вады. .
“Не здаёмся” — шэпча Начанаў,
Лепш памром у разбітых руінах.
III
А героі-лётчыкі нашы
Месершміты збівалі ліха.
Беларускія экіпажы
I адзін з іх Талаліхін.
Зіхацелі зоркі на крьілах.
I не дзеля ўзнагарод,
Кіраваў камандзір эскадрыллі
Свой палаючы самалёт.
У нямецкія часці смела
Кінуў бомбавы смерч капітан.
3 баявымі сябрамі Гастэла
Пайшоў на смяротны таран.
IV
Лютавалі фашисты, ну дайце рады!
Людзі нібы ў абцугах.
Генацыд і новы парадах.
Чорны крыж на іхніх флагах.
У пал он, у чужую няволю
Заганялі хлапцоў, дзяўчат,
Забівалі дзяцей няўмольна.
Ці малы, ці стары, ці салдат.
Паміралі галоднай смерцю.
Сотні тысяч яўрэяў гета.
Трасцянец, Майданак, Асвенцім.
Ці не жудасна слухаць гэта.
V
Рабавалі немцы, гарэлі вескі.
I людзі, святое – святынь.
Помнік ёсць паблізу Лагойска
Як набат б’е званамі Хатынь.
Не спяваюць тут ранкам пеўні.
Не ідзе з комінаў дым.
Іх жывымі спалілі ў агні.
Пакланіцеся нізха ім…