Прынцэсай раптам стала восень-папялушка,
Здзіўляе сукні неабсяжны новы шлейф.
І зазыўныя маладыя завітушкі
Над свежым зрокам паркавых алей…
Квітнее шэранем жывое й нежывое —
Такая дзіўная навокал прыгажосць,
Так сэрца дыхае і ёю і спакоем,
Як дыхае каханнем маладосць.