Не згадзіўся
Сівы дзядок у аддзяленні
Ляжаў з хваробаю вачэй,
Чакаў з вялікаю надзеяй
Убачыць белы свет хутчэй.
Жанкі з суседняе палаты,
Даведкі ўзяўшы пакрысе,
Шапталі, што дзядок багаты,
Былы ваенны, афіцэр.
Жаночай ласкай не сагрэты,
І на рахунку грошай шмат,
Шыкоўная кватэра ў цэнтры,
А родных у яго няма.
Аналізуючы ўсё гэта,
Дарма каб часу не губляць,
Кабета тут над пацыентам
Апеку вырашыла ўзяць.
Яна яго на шпацыр водзіць,
Частуе фруктамі заўжды,
І хітра гутарку заводзіць
Самотнаму як цяжка жыць.
Другая справа – жонка дома,
Яна згатуе, прыбярэ.
Дваім не страшна, як вядома,
І старасць хуткую сустрэць.
Яна ж прыстойная жанчына,
Характар мае залаты.
Іх лёс звязаў адной сцяжынай
На ўсе далейшыя гады.
Дзядуля галавой ківае,
Як бы згаджаючыся з ёй,
А сам трывожыцца, чакае
Дня аперацыі сваёй.
Нарэшце, свет яму адкрыты
У яркіх колерах святла.
Ад шчасця дзед аж разгубіўся,
Сляза па твары пацякла.
Каля дзядка кабета ўецца,
Гатова пыл з яго здзімаць.
Пара прыйшла, як ёй здаецца,
Яму рашэнне прынімаць.
– Цяпер, каханы,
ёсць магчымасць
Нам жыць сям’ёй, як у людзей?!
– Была б ты, мілая жанчына,
Гадоў на дваццаць маладзей!
Адным сказам,
або Маналог мужчыны
Жанчынам трэба многа і адразу,
Іх меркантыльнасці
няма граніц.
А нам, мужчынам,
хопіць нават сказа
Свае патрабаванні абвясціць:
Адно нам трэба, каб кахала
І вернаю была на ўсе гады,
Кухарыла каб спраўна,
гатавала,
У доме смачным пахла
каб заўжды,
Каб чысціня была ў нашай хаце,
Таксама ж каб глядзела
за сабой,
Ва ўсім дапамагала маёй маці,
Вядома, каб сачыла і за мной,
Каб дома не сядзела, працавала,
І дзеці каб дагледжаны былі,
Каб грошай без патрэб
не распускала,
Каб быў мужчына галавой сям’і,
Была спагаднай, добрай
і ласкавай,
Царыла каб гармонія ў нас,
І на рыбалку мужа адпускала
З сябрамі без праблемаў
кожны раз.
Не трэба нам, мужчынам,
доўгіх сказаў,
Каб пажаданні выказаць свае,
Жанчыны хочуць многа і адразу,
А мы ўсё ж нашмат за іх прасцей.
Светлай памяці
брата Вячаслава
– Твае як справы,
раскажы, сястрыца,
Чым дыхае
бацькоўская зямля?
І сэрца пачынае гулка біцца,
Як голас твой пачую
я здаля.
Данбас радзімай
стаў табе другою,
Саюз Савецкі
нас тады яднаў.
Ці ж думаў ты,
што прыйдзецца з сям’ёю
Сарвацца з месца некуды
ў даль?
Пакінуць дом,
без грошай і без лекаў
Шукаць прытулак
у чужых людзей…
Ці ж вытрывае
сэрца чалавека
Кашмарны ход тых
жудасных падзей?
Гарматы б’юць,
і Першамайск палае…
Каму патрэбна
гэтая вайна?!
Каму зямлі, улады
сёння мала,
У чым народа
простага віна?!
За што жанчынам
Украіны кара:
Глядзець, як гінуць
іхнія сыны?
Ты б мог, браток, сустрэць
належна старасць,
Каб не было
праклятае вайны.
Калі змагу я нізка пакланіцца
Тваёй магіле
за спакой душы?
А голас родны:
“Добры дзень, сястрыца”
Праз боль і памяць
чую у цішы.
Сустрэча
Народ гудзеў
ля рыначных прылаўкаў,
А прадаўцы хвалілі
свой тавар.
Яна ўбачыла,
шукаючы прысмакаў,
Як быццам мільгануў
знаёмы твар.
Акінула натоўп
цікаўным вокам,
А сэрца гулка б’ецца
ў грудзях!
Заўважыла яго
непадалёку,
Праз колькі год
сустрэла на людзях…
Яе каханне, мары і надзеі,
І тая непаўторная вясна
Па волі лёсу болем адляцелі,
Пякучай ранаю трывожачы
ў снах.
Сівы стаяў,
прыгорблены мужчына,
Несамавіты…
Моўчкі адышла.
Як пастарэў!
Залысіны, маршчыны…
І што такога я ў ім знайшла?!
Яе прыкмеціў ён
тады таксама,
Здалёку стаў паціху назіраць:
І што такое гэта з ёю стала,
Былую прыгажуню
не пазнаць!?
Дзе валасоў капа
пад яркай стужкай?
У акулярах…Ну яшчэ няхай!
А растаўсцела,
нібыта кадушка,
Падумаць толькі:
я ж яе кахаў!
Яна, расчараваная, стаяла,
А ён, разгублены,
далей пайшоў.
Дзівілася яна: за што кахала?
Здзіўляўся ён:
і што я ў ёй знайшоў?
Дзень вызвалення
Чэрвеньскі ранак. Святая нядзеля.
Роў самалётаў… Грукат гармат…
Стогне зямля… а ў сэрцах надзея:
Свет уратуе савецкі салдат.
Ён ратаваў і агнём і крывёю,
Лютага звера да логава гнаў.
Моцным духам, адвагай сваёю
Дзень вызвалення да нас набліжаў.
Дзень вызвалення – вялікае свята,
Подзвіг народа жыве ў вяках.
Свет хай не ведае войнаў праклятых,
Мір утрымаць – гэта ў нашых руках.
Семдзесят год гэты дзень вызвалення
Памяццю паўшых у сэрцы жыве.
Ён асвятляе шляхі пакаленням,
Мужнасць гартуе, наперад заве.
Дзень вызвалення – галоўнае свята
Для Беларусі – Радзімы маёй.
Хай жа лунае, як голуб крылаты
Сцяг Перамогі над вольнай зямлёй.
Ліпеньскі дзень. Ярка сонейка свеціць.
Чыстае неба – блакітны абрус.
Кветкі. Усмешкі. Шчаслівыя дзеці…
З Днём вызвалення цябе, Беларусь!
Кветка шчасця
Не сып, зіма, на валасы брыльянты,
А шэранню на дрэвах заіскры.
А шыбах ружаў маляваць не варта, –
Ты лепш мне кветку шчасця падары.
Паўднёвым ветрам нас, вясна, лагодзіш,
Чароўным звонам птушак угары.
Сцяжыны закаханых сэрцаў зводзіш –
А мне лепш кветку шчасця падары.
Ліповы водар закружыў прасторы,
Сунічны пах у прыгаршчы бяры.
Ты, лета, мне не ранішнія зоры –
Купальскай кветкі тайну падары.
Не пралівай дарэмна, восень слёзы,
Ёсць хараство ў кожнае пары.
З апалых лісцяў клёна і бярозы
Ты лепш мне кветку шчасця падары.
Каб не стаміцца на жыццёвых хвалях,
Ад раўнадушша сэрца зберагчы,
Каб мне яшчэ хоць крыху шанцавала
Патрэбнай быць камусьці ў жыцці.
Зімовая мелодыя
Сцяжынкі кружаць дзіўным карагодам
З бязмежнай высі – ад бліскучых зор,
І сцеле коўдру срэбную прырода,
Каб атуліць пяшчотаю прастор.
Стаміўшыся ад мітуслівых танцаў,
Каб адпачыць, прыселі найхутчэй.
Яшчэ імгненне – і яны растануць,
Слязінкай блісуць на тваёй шчацэ.
Гармонія зімовай дзіўнай ночы.
Спакой і яснасць льюцца ад нябёс.
Блішчаць, як дыяменты, твае вочы,
Іскраць ад снегу пасмачкі валос.
Пачуцці раптам набягаюць хваляй,
Кранаюць струны сэрца і душы,
Як быццам нехта грае на раялі
Мелодыю кахання ў цішы.
Чабаровая ноч
Сыпала зоркамі мар
Ноч чабаровая з неба.
Бачыць твой ласкавы твар –
Больш мне нічога не трэба.
Шчасце кахання – як міг,
І пад салют заркападу
Неба з’яднала дваіх,
Ноч пакарыла ўладай.
Зоры міргаюць ярчэй.
З імі ляцім мы ў прасторы.
Пах чабаровых начэй
Сэрцы надзеяй бадзёрыць.
Жыццёвае
З вышыняў падмігвалі зоры,
Мароз давідна лютаваў,
А ты ў бліскучай прасторы
Ласкава мяне абдымаў.
Салоўка спяваў галасіста,
Чаромхай расквеціўся май,
А ты пад святлом серабрыстым
Пяшчотна мяне цалаваў.
Блішчалі брыльянтамі росы
І папараць-кветка цвіла,
Спявалі натхнёна нябёсы,
Як ты мне “кахаю” шаптаў.
Той вечар стаў жудаснай ноччу,
У сэрцы – знямелы адчай,
Калі ты, не гледзячы ў вочы,
Сказаў: “Разлюбіў…Выбачай…”
На радзіме Ігната Буйніцкага
Палевачы. Насупраць – Празарокі.
Амаль пустое месца тут цяпер.
Адсюль калісьці на прастор шырокі
Ступіў Ігнат – мясцовы землямер.
Мастак па духу, творца па натуры,
Інакшы шлях ён вырашыў абраць,
Каб паднімаць з нізоў сваю культуру,
Каб таленты народа адкрываць.
З гадамі дзейнасць трупа расшырала,
Тэатрам прафесійным стаць змагла.
Тут Цётка з Бурбісам і сёстрамі спявала,
Буйніцкі сам з дачкою выступаў.
Ад рытмаў танца аж звінела хата,
З задорам песня ўзлятала ўверх.
Здзіўляў Купалу яркі дар Гіната
Запал і спрыт яго, імпэт жывы.
Да помніка заўжды прыходзяць людзі.
Вянкоў, букетаў, кветак – не злічыць.
Здаецца, з трупай сам Ігнат падыдзе
І спеў народны звонка загучыць.