Какое счастье – жить на свете.
Всё это наше: дождь и ветер,
И лес, богатый на чернику,
Грибы, малину, голубику.
В болоте клюква, камыши –
И наслаждайся, и дыши.
Какое счастье – жить на свете,
Друзей хороших
в жизни встретить,
Построить дом, детей растить,
Любовь и радость в мир нести.
Какое счастье, что живу,
Что неба вижу синеву,
Что ночью сплю
спокойным сном.
Прошу я Бога об одном:
Что б наши сёла, города
Войны не знали никогда.
Родны кут
Па дарозе ў Маладзечна
Месца ёсць, якое вечна
І ў думках, і ў сне
Не дае спакою мне.
Месца гэта блізка-блізка,
З мамай звязана, з калыскай,
У душы маёй і сэрцы
Будзе жыць да самай смерці.
Атрубок – дзяцінства вёска,
Жыцця светлая палоска,
Сэрцу мілыя мясціны,
Засталіся ўспаміны.
Апусцеў і дом, і сад,
Потым усё пайшло на спад,
А на дзверы ў мой куток
Смерць павесіла замок.
Цяпер чорная палоска
Ахінула маю вёску.
Як няўмольна час бяжыць,
Няма каму ў вёсцы жыць.
Палавіна пустых хат,
Ужо не вернуцца назад
Яе людзі з таго свету,
Песня іх ужо дапета.
Ля дарогі справа хата,
У ёй калісьці небагата
Жылі родныя мне людзі,
Так было, так вечна будзе:
Хата ёсць, бацькоў няма,
Сіратой глядзіць яна.
Сэрца крывёй абліецца,
Што ўжо не давядзецца
З ціхай радасцю і смехам
У бацькоўскі дом прыехаць.
Не сустрэне мяне маці
Ля парога ў сваёй хаце,
Не праводзіць да прыпынку,
Не змахне
слязу хусцінкай,
І бліноў
не напячэ,
Па шчацэ
сляза цячэ.
Сляза болю,
сляза смутку,
Усё аддам,
каб на мінутку
Прыхінуцца к яе целу,
Больш нічога б не хацела.
Бацькоў хата на ўзгорку
Мне свяціла, нібы зорка,
Усё абарвалася ў хвіліну,
Родны дом імі пакінут.
Родны дом, бацькоўскі дом,
На мяне глядзіць ваўком,
На душы нясцерпны боль,
Як хто сыпле ў рану соль.
Родны кут, калісьці мілы,
Там цяпер адны магілы,
Нямы позірк з абеліскаў,
Маіх родных, маіх блізкіх.
Родны кут – не трэба слоў —
Нас не грэе без бацькоў.
А калі ёсць бацька, маці,
Цёпла нам, утульна ў хаце.
Мой горад
Горад Докшыцы прыгожым
Стаў у апошнія гады,
Усміхаюцца прахожым
Вуліц родныя рады.
Калі едзеш у бок Падомхаў,
Ці Туркоў, або Лапут,
Пахам бэзу і чаромхі
Сустракае гэты кут.
Ёсць і рэчка, многа цудаў
Тояць яе берагі.
Дык хутчэй бяжы за вудай,
Пасядзі ты без тугі.
І не трэба ехаць у Сочы,
Калі вечар наступае,
Нашы докшыцкія ночы
Ні ў чым не саступаюць.
А калі аж да Бягомля
Ваш прадоўжыцца маршрут,
То не сорам за яго мне –
Прыгажосць не горш чым тут.
Дружна талакой памножым
Тваіх ніваў ураджай,
Днём і ноччу ты прыгожы
Родны Докшыцкі мой край.
Каб не таптаў чужы бот колас…
Каб не таптаў чужы бот колас
На нівах роднай мне краіны,
Я падаю сягоння голас,
Што мы за мір, супраць вайны.
Усім вядома, перамогу
Чакалі некалькі гадоў,
Людзей вайна забрала многа
З пасёлкаў, сёл і гарадоў.
Цана такая перамозе –
Кожны чацвёрты ў зямлі.
Памерлі з голаду ў астрозе,
Або згарэлі ў агні.
Схілім галовы нізка-нізка
Ля курганоў і ля магіл,
Ля помнікаў і абеліскаў,
Дзе нават плакаць няма сіл.
Ляжаць салдаты, змоўклі сэрцы
У ціхай засені бяроз,
Памяць набатам аддаецца
У вянках, што мокрыя ад рос.
Беларусь
Живу давно в стране чудестной,
Родилась здесь и тем горжусь.
Трудом прославилась и песней
Моя родная Беларусь.
В её бескрайние просторы
Я с головою окунусь.
Леса, озёра, реки, горы –
Твоё богатство, Беларусь.
Что всех республик она краше,
Я спорить с вами не берусь.
Она родная, она наша –
Страна с названьем Беларусь.
Если враги рванут к границам,
Бери оружие, не трусь,
И охраняй их, как зеницу,
Как мать, родную Беларусь.
Мои года
Летят годы, как быстрые птицы.
И как снег на висках седина.
Мне б опять в ту весну возвратиться,
Только жаль – ускользнуло она.
Ускользнула она незаметно,
Прихватив молодые года.
Словно туча, гонимая ветром,
До сих пор я гадаю куда?
Может в тундру умчали олени,
Или где-то в лесу заблудилась.
Упаду перед ней на колени,
Попрошу, чтоб назад возвратилась.
И, как вор, крадучись незаметно,
На меня надвигается старость.
Тяжелей проходить километры,
Одолели болезни, усталость.
На лице появились морщинки,
То подарок от осени мне.
Прядь седая из-под косынки –
Напоминает о прошедшей весне.